Zima bada grunt
– Zuzanno, jest śnieg! Wyglądam przez okno: rzeczywiście… Chmury skąpo wprawdzie sypnęły ze śnieżnej łopaty, ale nieregularne plamy bieli estetycznie spowiły rozmaite partie ogródka. Zimozieloność niektórych krzewów stała się tym dosadniejsza. Kilka ostatnich liści bzu przywdziało białą obwódkę. Ślad po basenie wygląda niczym lądowisko helikoptera. Dwaj ptasi stolownicy zameldowali się na tarasie wcześniej niż zwykle, wyraźnie
Wronie rządy
Słońce, słońce! Jakże mi go brakowało przez te wszystkie zgaszone, jesienne dni. Pod tym względem jestem stworzeniem bardzo uzależnionym od natury. Gdy bezlitosna powała chmur odcina mnie od światła na wiele tygodni, zaczynam lgnąć do ciepłych lamp, marzą mi się świeczki i przytulne kocyki. Ale dziś, gdy ostatnie liście młodego bzu rozświetliły się niczym nieśmiałe,
Siąpawica
Po południu 4ºC. Niemal bezwietrznie. Pokrycie nieba grubsze, dokładniejsze niż wczoraj; bezapelacyjnie 8/8, światło już nie jest takie dzikie, ale melancholijnie rozproszone. W nocy musiało solidnie padać – na ulicy powstały nieuniknione jeziora bezodpływowe wszędobylskich kałuż. Całodzienna mżawka nasyca jesienne kolory roślin i ziemi. Na liściach lśnią dyskretne diamenciki dżdżu, na gałązkach wiszą kropelki niby
Projekt: ogródek – pierwsze obserwacje
10.38 – pierwszy tej jesieni usłyszany przeze mnie krzyk mewy śmieszki pobudził moją energię, nadwątloną przez pogodę. Niebo: późnym porankiem pokrycie 8/8, potem 7/8; szaro-stalowe, posępnie prześwietlone chmury, z czasem pojawiają się niewielkie przejaśnienia do błękitu. Rano 5ºC, potem temperatura rośnie do 7ºC. Wiatr ze wschodu w nocy zerwał plandekę z basenu, który wkrótce będzie trzeba
„Galapagos. Historia naturalna” – recenzja refleksją podszyta
Prosty tytuł, wdzięczna okładka, książka niezbyt wielkiej objętości – raptem 270 stron wraz z przypisami, bibliografią i spisem treści. Ale to bardzo ważna i wartościowa książka. Dla mnie ważna z kilku powodów. Po pierwsze – dostałam ją w prezencie od tłumacza. Tłumacza, który jest moim kumplem, a kiedyś – słuchajcie, co za historia! – uczyłam go
Sokole oko?…
Pracujemy z mężem nad łódką. Zaaferowanie, myślenie zadaniowe, dużo bieganiny między ogródkiem, domem a piwnicami, żeby przynieść owo, zanieść tamto, zapisać w dzienniku słów kilka czy złapać coś do picia. Ale gdzieś w tle „trybu żeglarskiego” tyka mi w umyśle „tryb ornitologiczny” i stopniowo do świadomości przebija się słyszane co jakiś czas – gdzieś z
„J jak jastrząb” – recenzja w pół drogi
Siedzę sobie wczoraj na przystanku i czekam na Godota, czyli na nieprzyjeżdżający uparcie autobus. Pożeram książkę. Może sobie nie przyjeżdżać, myślę pokątnie skrajem umysłu, bo wreszcie mam czas na czytanie – ale mimo to podnoszę co chwila czujnie głowę, żeby nie stracić kontaktu z rzeczywistością i zwyczajowo sprawdzić, czy nic nie jedzie. W jednej z
Wilanowskie czary
W ciągu miesiąca z małym groszem – trzy konferencje, każda w innym języku (i na inny temat, choć z tej samej dziedziny). Koniec roku akademickiego – prace licencjackie, prace magisterskie, kolokwia, egzaminy. Udział w Pikniku Naukowym, na stoisku Stołecznego Towarzystwa Ochrony Ptaków. Dwie audycje radiowe plus nieoczekiwany projekt wydawniczy na cito. O własnych, zaparkowanych projektach
Prezent urodzinowy
– Nie chcę innego prezentu urodzinowego – oświadczyłam w tym roku mężowi – jak tylko wyprawę na ptaki! Nawet taką bliską, ale jedźmy! Sprawa nie była taka prosta. Końcówka roku akademickiego, nasze projekty badawcze, po drodze wyjazd na konferencję… już o innych zajęciach i zadaniach nie wspominając. Ale ja byłam zdeterminowana i sfrustrowana: późna wiosna